Τα ζώα δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο…, όμως έζησαν και ζουν αδιαλείπτως στην κόλαση της Γης. Τα ζώα διαμόρφωσαν χαρακτήρες ανθρώπων, σημάδεψαν με το πέρασμά τους οικογένειες και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν ανάγκες βασικές για τη ζωή των ανθρώπων, πρόσφεραν και προσφέρουν εκτός από το κρέας, το μαλλί, το δέρμα, το γάλα, ακόμα και την ψυχή τους για τους «αφέντες» τους. Και τα ζώα, κάποια ζώα, έγραψαν και τα δικά τους κεφάλαια στην Ιστορία των ανθρώπων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ο Μόριτς, ήταν ο πίθηκος που δάγκωσε τον βασιλιά της Ελλάδας Αλέξανδρο σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας του τόπου και τον οδήγησε στο θάνατο. Η Λάικα ήταν το σκυλί που ταξίδεψε στο διάστημα με το διαστημικό σκάφος Sputnik και δεν γύρισε ποτέ. Ο Cher Ami, το ταχυδρομικό περιστέρι έσωσε 554 άνδρες από βέβαιο χαμό στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο... Και πόσα άλλα...
Κι αν το πιο επικίνδυνο ζώο σ έναν ζωολογικό κήπο είναι αυτό που πλήρωσε εισιτήριο, στη ζούγκλα των ανθρώπων κάποια ζώα ξεπέρασαν τη φυλή τους και με τις πράξεις τους προκάλεσαν τον θαυμασμό κι αυτής της ίδιας της Ιστορίας… των ανθρώπων!
Η Λάικα στον Sputnik 2/ copyright: AP IMAGESΛάικα: Ο πρώτος κάτοικος της Γης ταξίδεψε στο διάστημα για να μην επιστρέψει ποτέ
Στις 3 Νοεμβρίου 1957, η Λάικα (που σημαίνει «Αυτή που γαβγίζει» στα ρωσικά) ταξίδεψε με στο σοβιετικό διαστημικό σκάφος Sputnik 2 και έγινε το πρώτο ζώο που περιστράφηκε γύρω από τη Γη ανοίγοντας το δρόμο για τις επόμενες επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις. Το σκυλί - κοσμοναύτης έκανε το ιστορικό του ταξίδι μόλις ένα μήνα μετά την εκτόξευση του μη επανδρωμένου τεχνητού δορυφόρου της Σοβιετικής Ένωσης, Sputnik 1, που σηματοδότησε την είσοδο του κόσμου στη διαστημική εποχή. Ένα μικρό, θηλυκό αδέσποτο, η Laika (Λάικα) περισυνελλέγη και εκπαιδεύτηκε μαζί με άλλα σκυλιά για το μακρύ ταξίδι στο διάστημα. οι Σοβιετικοί προτιμούσαν να χρησιμοποιήσουν αδέσποτα σκυλιά επειδή θεωρούνταν πιο υπάκουα και εγκάρδια από τα κυνηγόσκυλα. Παρόλο που οι σοβιετικοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν αρχικά ότι η Λάικα επέζησε στο Sputnik 2 για περίπου μια εβδομάδα πριν χαθεί, το 2002 αποκαλύφθηκε ότι το θυληκό σκυλάκι πέθανε λίγες ώρες μετά την εκτόξευση λόγω υπερθέρμανσης και στρες. Αφού περιστράφηκε γύρω από τη Γη περισσότερο από 2.000 φορές, ο Sputnik 2, με τo νεκρό σώμα της Λάικα μέσα, ανεφλέγει όταν επανήλθε στην ατμόσφαιρα του πλανήτη τον Απρίλιο του 1958. Τον Αύγουστο του 1960, τα σοβιετικά διαστημικά σκυλιά Μπέλκα και Στράλκα έγιναν τα πρώτα ζώα που έκαναν περιστροφές γύρω από τη Γη και επέζησαν. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, στις 12 Απριλίου 1961, ο σοβιετικός πιλότος Γιούρι Γκαγκάριν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα. Οκτώ χρόνια μετά, στις 20 Ιουλίου 1969, οι Αμερικανοί έστειλαν τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι με την αποστολή Apollo 11 της NASA. Η Λάικα έμεινε στην Ιστορία αφού ήταν ο πρώτος κάτοικος της Γης που βγήκε στο διάστημα!
Ο Cher Ami/ AP IMAGESCher Ami: το ταχυδρομικό περιστέρι που έσωσε τα στρατεύματα των ΗΠΑ στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Cher Ami («Αγαπητός Φίλος» στα γαλλικά), ένα ταχυδρομικό περιστέρι «Black Cock», ήταν ένα από τα εκατοντάδες πουλιά που χρησιμοποίησε το Στρατιωτικό Σώμα των ΗΠΑ στη Γαλλία, για τη μεταφορά σημαντικών μηνυμάτων (τοποθετημένα σε ειδικά δαχτυλίδια που είναι προσαρτημένα στα πόδια των πουλιών) από διοικητές στο πεδίο της μάχης. Τον Οκτώβριο του 1918, ο Cher Ami απέδειξε πως ακόμα και ένα περιστέρι αν έχει ψυχή και πάθος μέσα του μπορεί να γίνει «αετός». Οι περίπου 600 άνδρες του Ταγματάρχη Τσαρλς Γουίτλσεϊ του 77ου τάγματος πεζικού, είχαν εγκλωβιστεί σε δύσβατη χαράδρα, στο Meuse-Argonne, σφυροκοπούμενοι από τα πυρά του εχθρού. Ο ταγματάρχης αποφάσισε να στείλει μήνυμα στη διοίκηση για το σημείο που βρίσκονταν ζητώντας άμεσα ενισχύσεις. Το πρώτο ταχυδρομικό περιστέρι που απογειώθηκε έπεσε νεκρό από τα πυρά των Γερμανών. Την ίδια τύχη είχε και το δεύτερο. Ο Cher Ami περίμενε τη σειρά του. Ήταν η τελευταία ελπίδα των Αμερικανών. Δέθηκε το μήνυμα στο πόδι του και απογειώθηκε. Τα πυρά των εχθρών το συνόδευσαν μέχρι τη μέση της χαράδρας, όπου και έπεσε χτυπημένο, όμως παρά τον τραυματισμό του μάζεψε όσες δυνάμεις είχε και πέταξε ξανά για τον προορισμό του.
Αν και οι Γερμανοί πυροβόλησαν και χτύπησαν ξανά το Cher Ami, ο φτερωτός πολεμιστής κατάφερε να επιστρέψει στη βάση του και να παραδώσει το μήνυμα που κατέγραφε την τοποθεσία των ανδρών. Το αποτέλεσμα ήταν να φθάσουν γρήγορα οι ενισχύσεις στο σημείο και να σωθούν εκατοντάδες άνδρες από βέβαιο θάνατο ή αιχμαλωσία. Ο Cher Ami βαριά τραυματισμένος παραδόθηκε στους χειρουργούς που αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν το πόδι, που κρεμόταν από τα πυρά που είχε δεχτεί. Ο Cher Ami άντεξε και έζησε για λίγο ακόμη ώστε να... απολαύσει την απονομή του παρασήμου «Croix de Guerre» από τη γαλλική κυβέρνηση. Τον Ιούνιο του 1919, το ηρωικό περιστέρι πέθανε και βαλσαμώθηκε, Σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας Smithsonian.
Ο σκελετός του ΜαρένγκοΜαρένγκο: Το άλογο που σήκωσε στην πλάτη του τον Μεγάλο Ναπολέοντα μέχρι το Βατερλώ
Το Μαρένγκο ήταν το περίφημο πολεμικό άλογο του Μεγάλου Ναπολέοντα. Το όνομά του το πήρε μετά τη Μάχη του Μαρένγκο, στην οποία παρείχε ασφάλεια στον θρυλικό αναβάτη του. Ο Μαρένγκο εισήχθη στη Γαλλία από την Αίγυπτο μετά τη Μάχη του Αμπουκίρ το 1799. Το γκρίζο αραβικό άτι εκτράφηκε στο περίφημο El Naseri Stud. Ο Μαρένγκο τραυματίστηκε οκτώ φορές στην πολεμική καριέρα του και σήκωσε στην πλάτη του τον Αυτοκράτορα στη Μάχη του Αούστερλιτς, στη Μάχη της Τζίνα - Άουστερντ , στη Μάχη του Γουαγκράμ και τέλος στο Βατερλώ. Ως ένας από τους 52 του Ναπολέοντα, Ο Μαρένγκο επιβίωσε από τη μεγάλη υποχώρηση του 1812, από τη Μόσχα. Ωστόσο, το σπουδαίο άλογο συνελήφθη το 1815 κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βατερλώ από τον βαρώνο Ουίλιαμ Πετρ.
Ο Πετρ οδήγησε το άλογο στο Ηνωμένο Βασίλειο και το πούλησε στον αντισυνταγματάρχη Άνγκεστερν των Γρεναδιέρων. Ο πέθανε σε ηλικία 38 χρονών (περίπου 105 ανθρώπινα χρόνια) και ο σκελετός του (μείον δύο οπλές) διατηρήθηκε και αργότερα πέρασε στο το Royal United Services Institute και τώρα εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Στρατού στο Τσέλσι του Λονδίνου. Μία από τις υπόλοιπες οπλές παραδόθηκε στους αξιωματικούς της Ταξιαρχίας των Φρουρών από τον John Julius Angerstein για χρησιμοποιηθεί σαν κουτί καπνού. Η τέταρτη οπλή χρησιμοποιήθηκε ως ασημένιο μελανοδοχείο. Ζητήθηκε κάποτε από τον Δούκα του Ουέλινγκτον (νικητή του Βατερλώ) να απομακρυνθεί το δικό του άλογο, η Κοπεγχάγη, που θα εκτίθεται πλάι με τον Μαρένγκο, αλλά οι υπεύθυνοι το αρνήθηκαν.
Μόριτς: Ένας πίθηκος σκότωσε τον βασιλιά της Ελλάδας Αλέξανδρο και έφερε τα πάνω κάτω
Πρωί 17ης Σεπτεμβρίου 1920 στο Κτήμα Τατοΐου. Ο νεαρός βασιλιάς Αλέξανδρος πραγματοποιεί την καθιερωμένη βόλτα του με τη μοτοσυκλέτα του στο δάσος του Τατοΐου, συνοδεία όπως πάντα του πιστού του Φριτς, ενός γερμανικού λυκόσκυλου, που τον ακολουθεί παντού. Κάποια στιγμή, ενώ πλησιάζει στη Βίλα Στουρμ, ο Αλέξανδρος αντιλαμβάνεται ότι ο Φριτς δεν τον ακολουθεί· ανήσυχος κατεβαίνει από τη μηχανή του, για να διαπιστώσει τι έχει συμβεί. Η σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά του, καθώς και οι ανατριχιαστικοί ήχοι που ακούγονται, τον σοκάρουν. Ο Φριτς, εκτός ελέγχου, έχει αρπάξει μια μαϊμού και ετοιμάζεται να την κατασπαράξει. Ο Αλέξανδρος επεμβαίνει αμέσως, προσπαθώντας να συγκρατήσει το λυκόσκυλο και να γλιτώσει τη μαϊμού από το βέβαιο θάνατο. Τότε συμβαίνει κάτι που κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί: Το ταίρι της μαϊμούς, ο αρσενικός πίθηκος με την ονομασία Μόριτς, εφορμά εξαγριωμένος και δαγκώνει με μανία τον Αλέξανδρο στην αριστερή του γάμπα. Ο Αλέξανδρος, έκπληκτος, επιχειρεί να τον απομακρύνει, και ο Μόριτς τον δαγκώνει και στο χέρι.
Ο νεαρός βασιλιάς, νιώθοντας έντονο πόνο διακομίζεται στη Βίλα Στουρμ, για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Το βαθύτατο τραύμα στη γάμπα τού έχει προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία. Ακολούθως ο ο Αλέξανδρος οδηγείται στα Ανάκτορα, απ’ όπου ενημερώνει τη σύζυγό του, Ασπασία Μάνου, που βρίσκεται στην Κηφισιά. Ο γιατρός που φθάνει στο Τατόι για να εξετάσει τα τραύματά του και να τον περιθάλψει, ο καθηγητής Χειρουργικής Κωνσταντίνος Μέρμηγκας, κάνει ό,τι είναι δυνατόν με τα αντισηπτικά μέσα εκείνης της εποχής. Το τραύμα στη γάμπα, σε αντίθεση με εκείνο στο χέρι του βασιλιά, είναι σοβαρότατο. Τις μέρες που ακολουθούν ο Αλέξανδρος παραμένει κλινήρης, ενώ σταδιακά καθίσταται εμπύρετος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θορυβημένος από την τροπή των πραγμάτων, συγκαλεί ιατρικό συμβούλιο με τη συμμετοχή των κορυφαίων ιατρών της χώρας. Το εν λόγω συμβούλιο εκδίδει καθημερινά δελτίο Τύπου αναφορικά με την εξέλιξη της υγείας του Αλεξάνδρου.
Δυστυχώς, η συγκρατημένη αισιοδοξία των ιατρών περί περιορισμένης τοπικής μόλυνσης διαψεύδεται, καθώς τα μολυσμένα δόντια του πιθήκου έχουν προκαλέσει φλεγμονή, που αρχίζει να επεκτείνεται προς τη βουβωνική χώρα του βασιλιά. Οι χειρουργοί προσπαθούν με τοπικές επεμβάσεις να διευκολύνουν την εκροή του πύου που αναβλύζει από το σώμα του Αλεξάνδρου. Ο βασιλιάς ταλαιπωρείται από αφόρητους πόνους, ενώ ο πυρετός του, μία εβδομάδα μετά το περιστατικό, φθάνει τους 40°. Οι ιατροί του, εξαιρετικά ανήσυχοι, αρχίζουν πλέον να συνειδητοποιούν ότι δε βρίσκονται αντιμέτωποι με τοπική φλεγμονή, αλλά με αρχόμενη σηψαιμία. Στις μεταξύ τους συζητήσεις κάνουν λόγο ακόμη και για ακρωτηριασμό του ποδιού του βασιλιά, πρόταση που τελικά δε γίνεται αποδεκτή, μολονότι θα μπορούσε ίσως να αποδειχθεί σωτήρια. Ο Βενιζέλος ενημερώνεται εκ νέου για την επιδείνωση της κατάστασης του ασθενούς και δίνει εντολή να κληθεί επειγόντως καθηγητής από το Παρίσι, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Ο ειδικευμένος στις λοιμώξεις Γάλλος καθηγητής, ονόματι Βιντάλ, φθάνει στην Αθήνα τη 13η ημέρα της νόσου, ενώ η σηψαιμία έχει προσβάλει ήδη από τη δέκατη ημέρα τον Αλέξανδρο, που διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο, καθώς χάνει ταχέως βάρος και ταλαιπωρείται από ίκτερο. Τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Οκτωβρίου ο Αλέξανδρος πέφτει σε παροδικό κώμα. Το πρωί της 12ης Οκτωβρίου ο Αλέξανδρος αναπνέει με μεγάλη δυσκολία. Του δίδεται η Θεία Μετάληψη, ενώ εκείνος έχει παραληρήματα. Λίγα λεπτά μετά τις 4:00 μ.μ. η αναπνοή του βασιλιά σταματά. Ο Αλέξανδρος κηδεύτηκε λίγες ημέρες μετά το θάνατό του. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία τον πρόλογο της οποία «έγραψε» ο Μόριτς!
Το μαλινουά Κάιρο βοήθησε να εξοντωθεί ο Μπιν Λάντεν/ AP IMAGESΚάιρο: O σκύλος που βοήθησε στην εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν
Στις 2 Μαΐου του 2011, ο Κάιρο, ένα καφετί βελγικό Μαλινουά, συνόδευσε την ομάδα των Αμερικανικών στρατιωτών των ειδικών δυνάμεων SEAL που σκότωσαν τον ηγέτη της Αλ Κάιντα Οσάμα Μπιν Λάντεν κατά τη διάρκεια επιδρομής στην έδρα του στο Abbottabad του Πακιστάν. Η αποστολή τερμάτισε ένα κυνηγητό που κράτησε σχεδόν μια δεκαετία και στόχο είχε τη σύλληψη ή την εξόντωση του περιβόητου εγκέφαλου πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 9/11. Πολλές λεπτομέρειες σχετικά με τα μέλη της ομάδας Six της SEAL που συμμετείχαν στη μυστική επιχείρηση παραμένουν άγνωστες, όπως και οι λεπτομέρειες για τη δράση του Κάιρο. Σύμφωνα με κάποια ειδησεογραφικά site, ο ρόλος του σκυλιού ήταν να βοηθήσει στην περιπολία γύρω από το συγκρότημα κατοικιών και να επιτεθεί σε εχθρούς αν εμφανίζονταν. Ο Κάιρο είναι βελγικό Μαλινουά, μια φυλή που μοιάζει μεν, αλλά έχει μικρότερο μέγεθος από το γερμανικό ποιμενικό, το γνωστό μας λυκόσκυλο. Τα Μαλινουά εκτιμώνται δεόντως από τον αμερικανικό στρατό (ο οποίος άρχισε να χρησιμοποιεί εκτεταμένα σκύλους αρχίζοντας από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) για την ευφυΐα, την ταχύτητα την έντονη αίσθηση όσφρησης και της δύναμης (τα ισχυρά σαγόνια του σκύλου το έχουν κερδίσει το ψευδώνυμο «κακοποιός»). Η συμβολή του Κάιρο στην επιδρομή στο κρησφύγετο του Μπιν Λάντεν, παραμένει μυστήριο, ωστόσο, έχει αναφερθεί ότι λίγο μετά την αποστολή, όταν ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συναντήθηκε με τους άνδρες της SEAL για να τους συγχαρεί, ζήτησε επίσης να συναντηθεί με το Κάιρο, που περίμενε σε ένα κοντινό δωμάτιο.
Ο Πικλς με βρετανούς δημοσιογράφους/AP IMAGESΠικλς: Το ασπρόμαυρο κόλι που «χάρισε» στην Εθνική Αγγλίας το Μουντιάλ του ‘66
Το «Jules Rimet» (Ζιλ Ριμέ) ήταν το τρόπαιο που δινόταν στους Παγκόσμιους Πρωταθλητές του ποδοσφαίρου, μέχρι το 1970, που η Εθνική Βραζιλίας το κατέκτησε τρεις φορές και το πήρε… σπίτι της. Το χρυσό τρόπαιο έχει κλαπεί 2 φορές στην ιστορία του και την δεύτερη δεν βρέθηκε ποτέ. Το 1966 το «Ζιλ Ριμέ» είχε μεταφερθεί από την Βραζιλία στην Αγγλία λίγους μήνες πριν αρχίσει η διοργάνωση του 1966. Αφού εκτέθηκε σε διάφορες τοποθεσίες κατέληξε στην εταιρεία «Stanley Gibbons» ή οποία πήρε την άδεια να το παρουσιάσει στην έκθεση γραμματοσήμων που πραγματοποιούσε εκείνο τον καιρό. Από εκείνο τον χώρο κλάπηκε το μεσημέρι της Κυριακής 20 Μαρτίου. Στις 12 το μεσημέρι καθώς οι φύλακες έκαναν περιπολία, παρατήρησαν ότι η προθήκη είχε ανοιχτεί και το τρόπαιο έλειπε. Αμέσως κινητοποιήθηκε η Scotland Yard και άρχισαν έρευνες για την ανεύρεση του τροπαίου.
Την επόμενη μέρα ο Joe Mears, Πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας έλαβε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα και ένας άνδρας τον ενημέρωνε ότι την επόμενη μέρα η ομάδα της Τσέλσι θα παραλάμβανε ένα δέμα. Το δέμα περιείχε ένα κομμάτι από το βαρύτιμο τρόπαιο και ένα σημείωμα που έκανε γνωστό ότι απαιτούνται λίτρα 15.000 λιρών Αγγλίας σε χαρτονομίσματα της μίας και πέντε λιρών αντίστοιχα για να επιστραφεί το κύπελλο. O Mears απευθύνθηκε στην Scotland Yard και κανόνισαν να συναντηθούν με τον άγωστο άντρα προκειμένου να γίνει η ανταλλαγή.
Αντί για χρήματα χρησιμοποίησαν χαρτιά τα οποία είχαν καλύψει με πραγματικά χαρτονομίσματα. Αφού έγινε η συνάντηση και μετά από μια περιπετειώδη καταδίωξη συνελήφθη ο άντρας που παρουσιάστηκε για να παραλάβει τα λύτρα ο οποίος αναγνωρίστηκε ως Έντουαρτ Μπέτσλι, ένας μικροκλέφτης και πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Ο ίδιος υποστήριξε ότι ήταν απλά ο μεσάζων στην όλη διαδικασία και αρνήθηκε ότι ο ίδιος είχε κλέψει το τρόπαιο. Παρόλα αυτά το τρόπαιο δεν βρέθηκε.
Εδώ μπαίνει στην ιστορία του Πικλς. Στις 27 Μαρτίου ο Ντέιβιντ Κορμπέτ, ο ιδιοκτήτης του σκύλου, είχε βγάλει τον σκύλο του για περίπατο όταν ο Πικλς άρχισε να μυρίζει ένα δέμα που ήταν πεταμένο κάτω από τους θάμνους του σπιτιού του. Εκεί διπλωμένο σε μια παλιά εφημερίδα και δεμένο με ένα σπάγκο βρισκόταν το «Ζιλ Ριμέ». Η Αστυνομία παρέλαβε το δέμα και το τουρνουά διεξήχθη κανονικά με την Αγγλία να κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο (και τελευταίο μέχρι σήμερα) για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο Πικλς απέκτησε διασημότητα και ο ιδιοκτήτης του πήρε ως αμοιβή 6000 λίρες.
Για την ιστορία το τρόπαιο κλάπηκε από τα κεντρικά γραφεία της Βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου το 1983. Αν και έγιναν πολλές έρευνες, το τρόπαιο δεν βρέθηκε ποτέ. Ο Πικλς δεν μπορούσε να βοηθήσει αφού είχε πεθάνει από το 1967...
Ο Στάμπι παρελαύνει/ AP IMAGESΛοχίας Στάμπι: Το σκυλί που πολέμησε στα χαρακώματα και έσωσε ένα χωρίο από τα δηλητηριώδη αέρια!
Ενώ εκπαιδευόταν για τον στρατό το 1917, ο τελειόφοιτος του Πανεπιστημίου Yale, στρατιώτης Ρόμπερτ Κόνορι βρήκε να περιπλανιέται στο δρόμο ένα κουτάβι που είχε περίεργη κοντή ουρά. Το πήρε και το ονόμασε «Stubby». Πολύ γρήγορα ο σκύλος αυτός θα γινόταν η μασκότ του 102ου συντάγματος Πεζικού. Ο Στάμπι έμαθε γρήγορα τα κατατόπια στο στρατόπεδο, ήταν παρών στις ασκήσεις, και ακόμα έμαθε καλά να χαιρετάει στρατιωτικά σηκώνοντας το δεξί πόδι του ενώ καθόταν στα δύο πισινά του. Ο Στάμπι γρήγορα κέρδισε τη συμπα΄θεια των αξιωματικών, που επέτρεψαν την παραμονή του στο στρατόπεδο αν και κάτι τέτοιο απαγορευόταν. Όταν οι στρατιώτες απέπλευσαν για τη Γαλλία με το «SS MinnesotaΗ Private Conroy» ο Στάμπι ακολούθησε λαθραία τους φίλους του στο πλοίο. Ο διοικητής του τάγματος, όταν ανακαλύφθηκε η παρουσία του Στάμπι ήταν ανένδοτος: «Το σκυλί θα επιστρέψει στην πατρίδα». Όταν όμως ο Στάμπι στάθηκε στα δυο πόδια του και τον χαιρέτισε στρατιωτικά, ο διοικητής γέλασε και τον δέχτηκε στη μονάδα του. Όταν το τμήμα των αμερικανών στρατιωτών κατευθύνθηκε στην πρώτη γραμμή στη Γαλλία, ο Στάμπι ακολούθησε ως επίσημη μασκότ τους. Το 102ο τάγμα πεζικού έφτασε στην πρώτη γραμμή της μάχης στις 5 Φεβρουαρίου του 1918. Ο Στάμπι γρήγορα ξεπέρασε το φόβο από τον θόρυβο βομβαρδισμών του πυροβολικού, αλλά δεν άργησε να «χτυπηθεί» από δηλητηριώδη αέρια. Μεταφέρθηκε σε ένα κοντινό νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε επί μέρες. Η οδυνηρή εμπειρία του, του άφησε ιδιαίτερη ευαισθησία στο να οσμίζεται το παραμικρό ίχνος αερίου. Όταν το τάγμα του Στάμπι δέχθηκε επίθεση με εκτόξευση δηλητηριώδους αερίου νωρίς το πρωί, οι στρατιώτες ακόμη δεν είχαν ξυπνήσει. Ο Στάμπι οσμίστηκε το αέριο και άρχισε μέσα στο χαράκωμα να γαυγίζει και να δαγκώνει τους στρατιώτες με αποτέλεσμα να τους ξυπνήσει και να καταλάβουν το επερχόμενο θανατηφόρο αέριο. Το ίδιο έκανε ο μικρός σκύλος σε ένα χωριό λίγο πριν εξαπλωθούν τα αέρια του θανάτου, Οι κάτοικοι κατάλαβαν και εγκατέλειψαν τον τόπο σώζοντας τις ζωές τους!
Ο Στάμπι είχε επίσης ταλέντο στον εντοπισμό τραυματιών ανάμεσα στα χαρακώματα και στο πεδίο της μάχης: Άκουγε το αγκομαχητό των τραυματισμένων και έτρεχε στην τοποθεσία, γαβγίζοντας μέχρι να φτάσουν οι τραυματιοφορείς και να οδηγήσουν τους χτυπημένους στρατιώτες στην ασφάλεια των χαρακωμάτων. Επίσης ο Στάμπι συνέλαβε έναν Γερμανό κατάσκοπο που είχε ντυθεί με αμερικάνικη στολή. Για τη σύλληψη του κατασκόπου, ο Στάμπι έγινε λοχίας από τον διοικητή του 102ου τάγματος πεζικού· ήταν ο πρώτος σκύλος που πήρε βαθμό στις Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Αργότερα, ο Στάμπι τραυματίστηκε από χειροβομβίδα με αποτέλεσμα να χτυπηθεί από θραύσματα στο στήθος και στο πόδι. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και αργότερα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο ανάκαμψης του Ερυθρού Σταυρού για επιπλέον χειρουργική επέμβαση. Όταν ο Στάμπι ανάρρωσε επισκέφτηκε τραυματίες στρατιώτες, ενισχύοντας το ηθικό τους. Μέχρι το τέλος του πολέμου, ο Στάμπι πήρε μέρος σε 17 μάχες. Παρέλασε με τα αμερικανικά στρατεύματα και επισκέφτηκε τον Πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον. Στον Στάμπι απονεμήθηκαν πολλά μετάλλια για τον ηρωισμό του, συμπεριλαμβανομένου ενός μεταλλίου από την Humane Society που δόθηκε από τον στρατηγό John Pershing, τον διοικητή των στρατευμάτων των Ηνωμένων Πολιτειών. Του απονεμήθηκε επίσης η ιδιότητα μέλους στο American Legion. Ο Στάμπι πέθανε το 1926, το σώμα του ταριχεύθηκε και εκτίθεται στο Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας Smithsonian.
0 Σχόλια